هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهد شما ناهار چی خوردید

چه وبلاگ‌نویس باشید و چه مطالبتان را در شبکه‌های اجتماعی یا گروه‌های آنلاین منتشر کنید، محبوبیت و تاثیرگذاری شما تابع یک چیز است: اینکه مطالب شما را چند نفر می‌خوانند، چند نفر به نوشته‌های شما اهمیت می‌دهند یا به آن اعتماد دارند. «پادشاهی محتوا» لقبی‌‌‌‌ست که به فضای وب داده‌اند.
در فضای فارسی وب ولی وضعیت تولید محتوا بحرانی است: در بلاگستان، در شبکه‌های اجتماعی و در سایت‌های تخصصی، به جز جزایر تک‌افتاده‌ای که گاه‌گاهی سر برمی آورند، بیشتر محتوایی که هم‌‌‌خوان میشود تقلیدهایی از میم‌های خارجی یا جملات قصار و گزین‌گویه‌ها (و آن هم گاهی تقلبی) ست. مسلما بخشی قابل‌توجه از این مردگی محتوایی را می‌توان به محدودیت‌ها و تهدیدهایی که هست نسبت داد، ولی این مسئولیت را از دوش ما برنمی‌دارد. مایی که مجبوریم چاره‌هایی پیدا کنیم تا لااقل خود را از بحران خلاص کنیم و تولیدکننده محتوایی باشیم که برای دیگران جالب باشد.
چگونه میشود محتوایی ساخت که برای دیگران جالب باشد، مخصوصا وقتی که ایده‌ای به ذهنمان نمی‌رسد؟ یک وبلاگ‌‌نویس در کتاب خود سعی می‌کند به این پرسش پاسخ دهد. در کتاب هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهد شما ناهار چی خوردید: یک‌صد ایده برای وبلاگ شما (که به یاد داشتن عنوانش به اندازه خواندن متنش برای زندگی مفید است) نویسنده  با نثر طنازانه و هوشمندانه‌اش یک‌صد الگوی کاربردی پیشنهاد می‌کند که میتواند راهگشای سریعی برای نوشتن در وب باشد.

مقدمه ی نویسنده :
وجهه وبلاگ‌‌نویسی خیلی وقت‌ها برایم الهام‌بخش بوده است. میلیون‌ها نفر هستند که وبلاگ‌‌نویسی آن‌ها را تشنه‌ی نوشتن و انتشار نوشته‌هایشان کرده است. برای بسیاری، وبسایت شخصی‌شان اولین جایی در زندگی‌‌شان ا‌ست که داوطلبانه خود را بروز داده‌اند یا طرحی از خود گذارده‌اند. اتفاق بزرگی‌ست! این انقلابی‌ست در حوزه ارتباط‌های انسانی؛ یک اتفاق شگفت‌انگیز و تاریخی‌ست! این صدای بودن انسان هاست! روشی کاربردی‌ست برای بیرون آمدن از لاک خود و حرف زدن!
پس چرا وقتی کسانی که در سر دغدغه‌ی نوشتار و زبان دارند همدیگر را در خیابان‌ها می‌بینند از شادی به هوا نمی‌پرند و نمی‌زنند قدّش؟ خب، بگذارید اولین پست یک وبلاگ را بررسی کنیم:
سلام دوستان!
خب. و پست دوم:
امروز ناهار ساندویچ خوردم. خیلی خوشمزه بود!
هوم… و سوم:
یه احساسی دارم. نمی‌دونم درباره چی بنویسم.
فهمیدید؟

خوب الان نظریه خودم را برایتان می‌گویم. مثل هر کار دیگر، هنگام شروع کردن وبلاگ نویسی با یک انتخاب مواجه هستید: می‌توانید انرژی خود را صرف ساختن چیزی خلاقانه و نظرانگیز کنید که به پیشرفت اجتماع کمک می‌کند، یا می‌توانید یک «من هَم!» بر کپه‌ی عظیمی که از محتوایِ تکراریِ میان‌‌مایگانِ جهان ساخته شده بیندازید.
می‌خواهید از گرفتار شدن به سندرم «من هَم!» پیشگیری کنید؟ خب، پاسخ در مقابل روی شماست. «هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهد شما ناهار چی خوردید» به شما کمک میکند تا پست‌هایی بنویسید که بازدیدکنندگان را هوادارشما می‌کند. از صد ایده‌ای که در این کتاب آمده‌است استفاده کنید و به خوانندگانتان محتوایی تازه بدهید و وبلاگ‌نویسی را به چیزی لذت‌بخش و شگفت‌آمیز تبدیل کنید. سایت شما چنان خواهد درخشید که متعجب به انگشتان روان و درحال‌تایپ خود چشم خواهید دوخت.

اگر برایتان جالب است می‌توانید این صد ایده را، که می‌تواند دستور زبان شما در وبلاگ‌نویسی یا شبکه‌های اجتماعی باشد در پست‌های بعدی دنبال کنید. کتاب «هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهد شما ناهار چی خوردید» در پنج فصل تنظیم شده است که ما هم به همین ترتیب آن را برای شما دوستان عزیز قرار خواهیم داد:

فصل یک – پانزده دقیقه وقت دارید؟
فصل دو – نیم ساعت تلویزیون را خاموش کنید.
فصل سه – یک ساعت در برابر مانیتور.
فصل چهار – آسوده و آرام بنویسید.
فصل پنج – مانند یک نویسنده واقعی.

منبع : یک پزشک