اما آیا وبلاگ‌نویسی معایبی هم دارد؟ بله! مثل هر کاری، وبلاگ‌نویسی خالی از مضار نیست. همان طور که ورزش در سطح حرفه‌ای می‌تواند منجر به مصدومیت شود یا طبابت تمام عیار می‌تواند تعادل زندگی خصوصی را بر هم بزند، وبلاگ‌نویسی هم مشکلاتی در بر دارد.

من این آسیب‌ها و مشکلات را با توجه به جو ایران فهرست کرده‌ام و نگاهی بومی‌شده داشته‌ام:

معمولا تا صحبت از وبلاگ‌نویسی می‌شود، آدم‌هایی پیدا می‌شوند که این سؤال را مطرح می‌کنند: «که چه بشود؟»

بسیاری از این افراد شناخت درستی از وبلاگ‌نویسی ندارند و تصور می‌کنند وبلاگ‌نویسی محدود به پست‌های کوتاه شاعرانه و عاشقانه و نقل جسته گریخته خاطرات می‌شود.

معدود افرادی هم که می‌دانند وبلاگ‌نویسی چه جایگاهی دارد، بهانه می‌کنند که وبلاگ‌نویسی وقت و انرژی فوق‌العاده‌ای می‌خواهد، در صورتی که این روزها را همین افراد را می‌بینیم که ساعت‌ها در محیط وایبر مشغول گفتگوهای غالبا بیهوده و وقت‌گیر می‌شوند.

اما در این پست می‌خواهیم با هم بررسی کنیم که وبلاگ‌نویسی چه فواید و یا آسیب‌هایی می‌تواند داشته باشد.

در این نوشته منظور ما از وبلاگ‌نویسی یک جریان مستمر، پایدار و هدفدار است که منجر به تولید محتوا، بیان کردن نظرات و نقدهای عمیق، ترجمه و پدید آوردن مطالب خوب علمی باشد. به عبارتی ما وبلاگ‌نویسی حرفه‌ای و نه وبلاگ‌نویسی تفننی را مد نظر داریم.

در شرایطی که نویسندگان و وبلاگ‌نویس‌های بزرگ، برای پیدا کردن مسیرشان، سال‌ها تقلا می‌کرده‌اند، ارائه یک شیوه و یا نسخه معجزه‌آسا که بتوانید با پیروی از آن، ناگهان به یک وبلاگ‌نویس و محتواساز «تأثیرگذار» تبدیل شوید، کودکانه می‌نماید.

بعضی‌ها تصور می‌کنند که نوشتن در محیط اینترنت ساده است، این اشخاص چند دسته هستند:

عنوان خواننده را وادار می‌کند که بر روی مطلب شما کلیک کند و مقدمه‌ی مطلب‌تان آن‌ها را به خواندن ادامه‌ی مطلب تشویق می‌کند.

 تیمِ Alex Turnbull و Groove HQ در مورد بهترین راه برای معرفی پُست وبلاگ کار می‌کردند و در نهایت فهمیدند پست‌هایی که با داستان سرایی شروع می‌شوند ۳ برابر دیگر پُست‌ها خواننده‌ها را جذب می‌کنند. آن‌ها نه تنها تصمیم به خواندن مطلب می‌کنند بلکه مدام اسکرول می‌کنند و علاقه دارند تا انتها مطلب را دنبال کنند.

 شروع کردن مطلب‌تان با یک داستان شخصی کوتاه و یا یک خاطره می‌تواند شما را در جذب خواننده بسیار کمک کند.

نوشتن به شما فرصتی میدهد که فکر کنید چگونه می‌خواهید خود را به جهان بیرون ارائه کنید. روی وب می‌توانید باهوش‌تر، بامزه‌تر یا مهربان‌تر باشید، یا می‌توانید به یک ضدحالِ حوصله‌سربر مبدل شوید. مخاطبان شما (هر قدر که تعداد آن‌ها را کم فرض کنید) در شما ترس از سخن گفتن (صحنه‌هراسی) را ایجاد می‌کنند. شما از قضاوت آن‌ها می‌ترسید، پس تلاش دارید که پست‌هایتان را متعادل‌تر کنید. پاک می‌کنید، ویرایش می‌کنید و می‌بُرید تا زمانی‌که ملات را از پست‌های خود حذف می‌کنید.

خوانندگان شما به سرور و نشاط نیاز دارند، پس این را به آنها بدهید. چگونه شکست خوردید؟ آیا منابع طبیعی را به هدر می‌دهید یا گیاهان را نابود می‌کنید؟ مرتبا از شغلتان اخراج می‌شوید؟ همیشه آخرین شیرینی داخل جعبه را شما می‌خورید؟ دوستان عزیز، این همان چیزی ست که باید درباره‌ی آن حرف زد. انسان جایزالخطاست؛ یعنی خطا کردن کار انسان‌هاست. ولی به اشتراک گذاردن خطاها؟

نوشته های مرتبط :

هیچ کس اهمیت نمیدهد ناهار چی خوردید !

پانزده دقیقه وقت دارید؟

اگر واقعا کف‌گیرتان به ته دیگ خورده‌ است، یکی از ارزشمندترین کارهایی که میتوانید بکنید این است که برای وب و بلاگستان سردبیر باشید.

وقتی احساس می‌کنید که هیچ اتفاق هیجان‌انگیزی در زندگی‌تان نمی‌افتد، برای خوانندگان‌تان محتوای وبلاگ‌های عالی دیگر را معرفی کنید و به آن‌ها لینک بدهید.

مثلا گاهی وقت‌ها که به تعطیلات می‌روید این کار را بکنید تا مخاطبان جایی برای پیدا کردن محتوای تازه داشته باشند. این معرفی ضمنی همچنین به خوانندگان شما وبلاگ‌های خوب را معرفی می‌کند تا به بلاگرول (یا فیدخوان خود) اضافه کنند.

نوشته های مرتبط :

هیچ کس اهمیت نمیدهد ناهار چی خوردید !

پانزده دقیقه وقت دارید؟