افراد نابینا برای اطلاع از زمان از ساعت های مخصوصی استفاده می کنند که زمان را برای آنها به صورت صوتی اعلام می کند. نمونه های مختلف دیگری هم برای این افراد عرضه شده که آن ها با لمس عقربه و برجستگی های موجود درآن می توانند ساعت و زمان را تشخیص دهند. البته نمونه های گویا در مکان های شلوغ و پرسروصدا کارایی زیادی ندارد. ‏

یک طراح خوش فکر بنام دیوید چاوز ساعتی طراحی نموده که در آن از خط بریل که خط نوشتاری نابینایان می باشد برای اعلام زمان استفاده می شود. فرد با لمس صفحه آن و با توجه به اعداد مشخص در خط بریل میتواند زمان و ساعت را بخواند. این ساعت که نامش Heptica است علاوه بر اینکه از خط بریل برای اعلام ساعت استفاده می نماید دارای طرحی جذاب و زیبا است که خواهد توانست بازار خوبی را بدست آورد و جایگزینی جدید برای مدل های قدیمی تر شود. البته هدف این ساعت فقط افراد نابینا نیست. در واقع بسیار از افراد ممکن است علاقمند باشند چنین ساعتی داشته باشند.

یادمان باشد که : او که زیر سایه ی دیگری راه می رود ، خودش سایه ای ندارد .
یادمان باشد که : هرروز باید تمرین کرد دل کندن از زندگی را .
یادمان باشد که : زخم نیست آنچه درد می آورد ، عفونت است .
یادمان باشد که :در حرکت همیشه افق های تازه هست .
یادمان باشد که : دست به کاری نزنم که نتوانم آنرا برای دیگران ! تعریف کنم .
یادمان باشد که : آنها که دوستشان می دارم می توانند دوستم نداشته باشند .
یادمان باشد که : حرف های کهنه از دل کهنه بر می آیند ، یادمان باشد که که دلی نو بخرم .
یادمان باشد که : فرار راه به دخمه ای می برد برای پنهان شدن نه آزادی .
یادمان باشد که : باور هایم شاید دروغ باشند .
یادمان باشد که : لبخندم را توى آیینه جا نگذارم .
یادمان باشد که : آرزوهای انجام نیافته دست زندگی را گرفته اند و او را راه می برند .
یادمان باشد که : لزومی ندارد همانقدر که تو برای من عزیزی ، من هم برایت عزیز باشم .
یادمان باشد که : محبتی که به دیگری می کنم ارضای نیاز به نمایش گذاشتن مهر خودم نباشد .
یادمان باشد که : برای دیدن باید نگاه کرد ، نه نگاه !
یادمان باشد که : اندک است تنهایی من در مقایسه با تنهایی خورشید .
یادمان باشد که : دلخوشی ها هیچکدام ماندگار نیستند .
یادمان باشد که : تا وقتی اوضاع بدتر نشده ! یعنی همه چیز رو به راه است .
یادمان باشد که : هوشیاری یعنی زیستن با لحظه ها .
یادمان باشد که : آرامش جایی فراتر از ما نیست .

شرکت سونیم در عرضه گوشی های موبایل جان سخت، شهرت دارد و گوشی های این شرکت در بدترین شرایط آب و هوایی و فیزیکی امتحان خود را با موفقیت پس داده اند.

اخیرا سونیم گوشی جدیدی با نام Sonim XP3 quest معرفی کرده که ویژگی های فیزیکی منحصر به فرد و بی نظیری دارد.

ویژگی های فیزیکی:
کاملا ضد غبار و ضد ذراتی که حتی در حد اندازه میکرو باشند  
بسیار مقاوم در مقابل شوک و ارتعاشات  
باطری 1850 mAhبا 18 ساعت مکالمه و 1500 ساعت آماده به کار  
بلندگو با صدای بسیار بلند  

کاملا ضدآب تا عمق یک متر و تا 30 دقیقه تحمل در برابر آب  
کاملا ضد ضربه تا ارتفاع دو متر (افتادن روی سطوح سخت بتونی)  
مقاوم در بدترین شرایط آب و هوایی(20- درجه تا 55 درجه سانتی گراد)  
قطعات مکانیکی با بالاترین کیفیت و دوام و طول عمر  
صفحه نمایش ضد خش، ضدضربه و ضدآب  
وزن 170 گرم  
کیفیت ساخت فوق العاده GPSپیشرفته با امکان مسیریابی لحظه به لحظه

ویژگی های فنی:
پشتیبانی تمامی شبکه های ارتباطات جهانی  
چراغ قوه با نور بسیار بالا  
قابلیت ارتقای حافظه با کارت MicroSD  
رادیو  
دارای پشتیبانی جاوا  
پردازشگر ARM9  
دوربین دومگاپیکسل با فلاش

این گوشی موفق به کسب گواهینامه های معتبر Ip67 و MIL-810F شده، که دلیل بسیار محکمی بر جان سخت بودن این گوشی است.

شما می توانید در زیر آب با آن با پیامک ارسال کنید و یا حتی در هنگام عصبانیت آن را پرتاب کنید، بی آن که نگران خراب شدن، شکستن یا از کار افتادن گوشیتان باشید.

این گوشی می تواند مناسبترین وسیله ارتباطی برای امدادگران، آتش نشانان و افرادی که شغل های سخت دارند، باشد.

حجت الاسلام والمسلمین دکتر مرتضی آقا تهرانی در دوران اقامت امریکا، امامت جمعه شهر نیویورک و مسئولیت موسسه اسلامی آن شهر را به عهده داشت. خاطره ای که پیش روی شماست، در زمان مسئولیت ایشان در موسسه اسلامی شهر نیویورک رخ داده است…

یک روز جلوی در موسسه دختر خانم جوانی جلوی من را گرفت و اظهار داشت: می خواهد مسلمات شود.
سوال کردم چه اطلاعاتی پیرامون اسلام دارید؟ گفت: به نتیجه رسیده ام مسلمان شوم. پیشنهاد مطالعه  چند کتاب را دادم، کتاب ها در اختیارش گذاشته شد؛ بعد از مدتی با اشتیاق به نزدم آمد و گفت: کتاب ها را خوانده و می خواهم مسلمان شوم.
باز چند کتاب دیگر هم به او دادم و گفتم: اینها را هم مطالعه کنید.این کار چند بار همینطور ادامه پیدا کرد. مطمئن بودم جامعیتی از اسلام و مکتب تشیع از مطالعه کتاب ها برایش حاصل شده است. یک روز همین دختر با عصبانیت وارد موسسه شد و گفت: اگر همین الان شهادتین را برایم نخوانید، داخل شهر می روم، داد میزنم و اعلام می کنم، من مسلمان هستم تا همه متوجه بشوند و به این طریق اسلام می آورم. شور و اشتیاق این دختر موجب این شد تا به او قول دهم در مراسم جشن بزرگ میلاد امام حسین (ع) در موسسه ایشان بیایند و مراسم تشرف به اسلام را برگزار کنیم.
روز میلاد امام حسین(ع) مراسم جشن برپا شد و شیعیان زیادی هم در جلسه شرکت کردند، به عنوان یک میان برنامه اعلام کردیم یک دختر فرانسوی مقیم نیویورک با اطلاع و آگاهی دین اسلام و مکتب تشیع را برگزیده و مراسم تشیع الان برگزار می گردد.
در این میان شخصی از داخل جمعیت بلند شد و گفت: اصلا این دختر از اسلام چه می فهمد که می خواهد مشرف بشود؟ بنده نیز سوالی را مطرح کردم و گفتم هرکس جواب را می داند پیرامون آن توضیح دهد؟ سوال درباره مسئله «بداء» بود که از اعتقادات مسلم ما شیعیان است.هیچکس جوابی نداد! سوال را از این دختر پرسیدم؟ توضیحاتی پیرامون آن به جمعیت ارائه داد.
سپس در جلوی جایگاه قرار گرفت؛ پس از اقرار به شهادتین و ارایه عقاید به او، اذان درگوش راست و اقامه در گوش چپ او خوانده شد. رسما به اسلام و مکتب تشیع گروید و نام او را «رقیه» نهادیم.
چند روزی از این قضیه گذشت تا اینکه همین دختر را با حجاب کامل اسلامی هم راه با مرد و زنی دیدم، به نظر می آمد پدر و مادرش باشند. در خیابان جلوی مدرسه با ما برخورد نمودند.
آن مرد و زن (پدر و مادرش) با زبان فرانسوی شروع به سر و صدا کردند؛ چرا دختر مارا مسلمان نموده اید؟ به او بگویید حجابش را بردارد… سر و صدا باعث شد عده ای دور ما جمع شوند. در همان حین، احساس کردم این دختر تازه مسلمان الان در شرایط سختی است و خیال کردم دارد خجالت می کشد. به موسسه رفتم و زنگ زدم ایران دفتر آیت الله مظاهری و پرسیدم: آیا در چنین شرایطی اگر اصل دین شخص در خطر باشد به نظر شما اجازه می دهید روسری را بردارد؟ در این مورد خاص ایشان فرمودند اشکال ندارد. به سرعت برگشتم و به این دختر گفتم: با یکی از مراجع تقلید صحبت کردم و در مورد شما فرمودند: اگر دین شما در معرض خطر است اشکال ندارد و شما می توانید روسری را بردارید، آنچه در جواب شنیدم این بود: دختر تازه مسلمان به من گفت: این حکم از احکام ثابت و اولیه است یا از احکام ثانویه و بنا بر ضرورت است؟ گفتم از احکام ثانویه می باشد. تا این را شنید، گفت:« اگر روسری خود را برندارم و بخاطر حفظ حجابم کشته شوم آیا من شهید محسوب میشوم؟»  گفتم: «بله!»  گفت: « والله روسری خود را برنمی دارم هرچند در راه حفظ حجابم جانم را از دست بدهم.» البته بعد از این ماجرا خانواده او نیز با مشاهده رفتار بسیار مودبانه دخترشان از این خواسته صرفنظر کردند.
آنها عازم فرانسه بودند و با همان حال به طرف فرانسه روانه شدند، آدرس یک مرکز دینی که دوستان ما در آنجا بودند به او دادم و بعدا هم متوجه شدم که الحمدلله با یک جوان مسلمان فرانسوی ازدواج نموده است.