وبلاگ نویسی در محراب قلم

در وبلاگ‏ ها‌ گاه ما دنبال چیزهایی هستیم که در هیچ جای دیگر پیدا نمی‌‏کنیم. یکی عاشقانه می‌نویسد و دیگری سیاسی… یکی مذهبی و دیگری اجتماعی… حتی بعضی مواقع افراد برای کسب درآمد وب می‌نویسند. بعضی هم شخصیت معروفی در زمینه‌های مختلفی هستند و از وبلاگشان به عنوان تریبونی برای رساندن صدا و عقایدشان به افراد جامعه کمک می‌‏گیرند.

وبلاگ مکانی برای نگاشتن عقاید نویسنده، نگرانی‌های او از وضعیت‌های اجتماعی پیش رو، هنرنمایی او در زمینه‌های مختلف هنری است و باید گفت وبلاگ نویسی یک کار بیهوده و عبس نیست و ما در آن به رشد جامعه‏ مان کمک می‌‏کنیم.

در چند سال اخیر شاهد رشد وبلاگ‌های قارچی بسیاری بوده‌ایم که نمی‌‏توان در آن‌ها به هدف اصلی ایجاد آن پی برد، وبلاگ‌هایی که بی‌محتوا پا به عرصه وبلاگ نویسی می‌گذارند و تنها از مطالب کپی بهره برده‌اند و می‌‏توان نتیجه گرفت عدم محدودیت و مسئولیت باعث شده است تا برخی افراد از آن سودجویی‏ های مادی و معنوی کنند.

همان طور که گفته شد ایران در خاورمیانه رتبه اول وبلاگ نویسی را دارا می‌باشد، اما به راستی چند درصد از این وبلاگ‌ها رسالت درست قلم را ادا کرده‌اند؟

آیا نوشتن فقط دست به قلم بردن و نگاشتن بدون تفکر است؟

رسالت قلم رسالت بزرگی است که در قرآن و کلام معصومین هم به آن اشاره شده است.

در قرآن کریم به قلم سوگند یاد شده است ن و القلم و ما یسطرون (سوگند به قلم، این موهبت بزرگ خدا)

قلم شهید می‌‏سازد، قلم شهدا را پرورانده.

امام صادق -علیه السلام-می فرمایند: «چون روز قیامت شود، خداوند عز و جل مردم را در یک زمین مسطح گرد هم مى ‏آورد، و میزان ها برقرار مى‏ شود، پس خون هاى شهیدان با مرکب دانشمندان سنجیده می گردد، ولى وزن مرکب دانشمندان بر خون هاى شهیدان راجح و افزون باشد.»(شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج‏4، ص399) 

از این حدیث می‌شود برداشت کرد که «خون شهدا» اگر چه بسیار ارزشمند و سازنده است ولی قلم دانشمندان و نخبگان می‌‏تواند سازندگی بیشتری داشته باشد. شاید بشود گفت که خون شهید آغازگر راه است و قلم دانشمندان ادامه دهنده راه و در امتداد آن قرار دارد.

قلم را می‌توان بعنوان سلاحی دانست البته اگر در دست اشخاص صالح و فاضل باشد. پس صاحب قلم همواره باید خداوند متعال را در نظر بگیرد و او را ناظر اعمال خود بداند. اگر اینطور شود قلم انسان نویسنده از روی انصاف بر صفحه کاغذ می‌‏نگارد و او برای عزت و تعالی کشور و مردم جامعه خود آن را بکار می‌‏گیرد.

چه بسیار قلم‌ها که به بیهودگی نگاشتن و چه بسیار افرادی که با خواندشان راه به ناکجا آباد بردند!

دست به قلم بردن و تصمیم بر نگاشتن اثر، حرمتی دارد که در بسیاری از وبلاگ‌ها شاهد آن نیستیم. قلم را می‌توان به هزار راه چرخاند و برای موضوعات بسیاری از آن بهره برد.حال یک وبلاگ نویس قبل از نگاشتن باید به این فکر کند که هدف من از نگاشتن چیست؟ آیا نوشتن، فقط برای نوشتن است و بس؟!

آیا هدف از ایجاد وبلاگ فقط گذاشتن مطالب کپی وبلاگ‌های دیگر است؟

مطمئنا کورکورانه تقلید کردن کار شایسته‏ ای نیست و ایجاد وبلاگ‌های بسیار که‌ گاه شمارش آن‌ها از دست خارج می‌‏شود نمی‌‏تواند به پیشرفت جامعه به سمت جامعه‌ای ایده آل کمک کند.نویسنده به عنوان یک وبلاگ نویس در وبلاگ خود رسالتی برای پیشرفت جامعه خود بر عهده دارد که اگر آن را به بیهودگی بچرخاند به جامعه خود مدیون است و دین قلم را ادا نکرده است.

به امید روزی که وبلاگ نویس رسالت قلمی که در دست می‌‏چرخاند را به سویی تنظیم کند که رضای خداوند و پیشرفت جامعه‌اش در آن باشد و تنها به تعداد وبلاگ‌هایش فکر نکند.با یک وبلاگ هم می‌‏شود تاثیر گذار بود اگر تفکر پشت آن قلم تفکری تاثیر گذار باشد. کمی بیشتر بیاندیشیم!

در پایان این نوشتار یادآوری می‌‏کنیم در حال حاضر با توجه به بیداری کشورهای اسلامی قلم‌ها می‌‏تواند کمک شایانی در پیشبرد اهداف اسلام داشته باشد و مسلمانان را از ظلم ظالمین نجات دهد. پس مراقب قلم هامون باشیم و آن را درست بکار بگیریم.

منبع: خبرگزاری دانشجو با اندکی تصرف