سوژه یابی در وبلاگ نویسی

در ارتباط با سوژه یابی در وبلاگ نویسی، جرقه اول از پستی شروع شد که با عنوان چطور سوژه برای وبلاگ‌نویسی پیدا کنیم؟ در سایت یک پزشک منتشر شده بود. خواندن این مطلب باعث شد تا موضوع سوژه یابی را از بایگانی ذهنم بیرون بکشم و مشغول فکر کردن بر روی آن شوم. اما آن چه من فکر می‌کردم موضوعات و سوژه های تکراری محتوای وبلاگ‌ها بود. با خواندن آن پست به این نتیجه رسیدم که شاید سوژه های هوشمندانه‌ی وجود دارند که با معرفی آنها می‌توانیم جلوی کپی کاری بی‌رویه مطالب وبلاگ‌های فعال را بگیریم، البته هنوز نمی‌توانم زیاد در این باره با جزییات صحبت کنم چون هنوز مساله برای خودم هم کمی دارای ابهام است. با این مقدمه  سراغ بیان اصلی موضوع میروم.

وسوسه داشتن یک فضای اختصاصی برای انتشار افکار و مطالب، ما را به سوی وبلاگ نویسی حرکت داده است چرا که وبلاگ‌نویسی در حد اعلای خود می‌تواند مهارت‌هایی را به تدریج در ما تقویت کند که فکرش را هم نمی‌کنیم: اجتماعی شدن، توانایی سخنرانی در جمع، نکته‌سنج شدن و تفکر منظم و کلاسیک، افزایش توانایی نوشتاری، افزایش دایره واژگان، پیدا کردن دوست‌های خوب و … اما اینکه در وبلاگمان چه چیز هایی بنویسیم دغدغه فکری اکثر وبلاگ نویس هاست.

پیدا کردن سوژه برای وبلاگ گاهی شبیه ماهی‌گیری می‌ماند، گاهی ما ساعت‌ها منتظر به قلاب افتادن یک ماهی می‌افتیم و خبری نمی‌شود و گاهی هم آنقدر سفره دریا پربرکت است که ما نمی‌دانیم، روی کدام سوژه کار کنیم.گاهی اوقات سوژه‌های زیادی شامل خاطرات و دیدگاه‌ها و روزنوشت‌های خود داریم،گاهی هم ماهیت وبلاگ ما طوری است که باید برای پیدا کردن مطالب تازه، مرتب مطالعه  و وب‌گردی کنیم؛ علاوه بر اینها منابع اینترنتی، کتاب‌ها و مستندها و مجلات هم سوژه‌های خوبی برای نوشتن فراهم می‌آورند.

به گمان من هر بلاگری، در آغاز کار باید کمی آزمون و خطا کند تا بتواند ذائقه خاص مردم را پیدا کند. بدیهی است که حرکت دائم در جهت سلیقه مردم، کار درستی نیست، چون ما باید سلایق و علایق خودمان را هم در نظر بگیریم. بنابراین به صلاح است که سوژه‌ها به نوعی فصل مشترک علایق ما و عامه مردم باشند.

یک سؤال اساسی که شخصا من همیشه موقع انتخاب سوژه از خودم می‌پرسم: که چی بشه!
من همیشه در خیال تصور می‌کنم که خواننده‌ای در حال خواندن یکی از پست‌های من است و با دیدن آن از خودش می‌پرسد که این پست چه اهمیتی می‌تواند برایش داشته باشد و اصلا آیا بهتر بود اصلا نوشته نمی‌شد؟!
بله… خاصیت وبلاگ‌نویسی این است که همه جا به‌دنبال سوژه برای نوشتن هستیم و حرف‌ها و کارهای دیگران  رازیر ذره‌بینمان قرار می‌دهیم و نسبت به همه چیز دقیق می شویم و خیلی چیزها که دلمان می‌خواهد را بنویسیم ولی موقع نوشتن خودسانسوری باعث می‌شود بااحتیاط‌تر باشیم که این خود باعث مهارت در نوشتن و بهبود دایره واژگان می شود.اما سوالی که ذهن شما را در ضمن خواندن این مطلب درگیر کرده این است که چگونه می توانیم سوژه های مناسب را صید کنیم تا بتوانیم درباره آنها دست به قلم بشویم فقط کافی است به اطرف خود نگاه دقیقتری داشته باشید تا بتوانید مشاهدات خود را بنویسید. 

رسانه ‏ها منبع لایزالی براى سوژه ‏یابى هستند؛ رادیو، تلویزیون،مطبوعات و اینترنت، اخبار، اطلاعات، مقالات، ستون آگهى ‏ها، ستون نامه‏ ها و تلفن‏ هاى مردم و… به شما کمک مى‏ کنند تا سوژه ‏هایى در خورِ نوشتن پیداکنید. سخنرانى ‏ها، اطلاعیه ‏ها، رویدادها و حوادث را بخوانید. همچنین می توانید سوژه ها را از زندگی روزمره خودتان کشف کنیداز صحبت تلفنی با دوستتان گرفته تا خرید و رفت و آمد مردم در هر مکانی که شما در آن تردد دارید یا خاطرات دوران های مختلف زندگیتان که در ذهنتان بایگانی شده اند و الان بعد از گذشت سال ها میتوانید از بایگانی ذهنتان بیرونشان کنید و درباره آنها در وبلاگتان بنویسید همچنین می توانید صداهای افرادی که با انها مصاحبه کرده اید را به عنوان پادکست در وبلاگتان منتشر کنید یا اینکه از دیگران دعوت کنید یک پستی را مهمان وبلاگتان شوند.بعد از مرحله انتخاب سوژه از خودتان‏ سوال کنید چه نکته جالب توجهى از این سوژه را مى‏ توان برجسته کرد؟ کدام رویداد در  این رسانه ها ارزش پرداختن دارد؟ و….

پس قبل از انتخاب هر سوژه ای در ذهن خود طوفانی  از سوژه ها ایجاد کنید و بعد از یافتن سوژه به آن پر و بال دهید تا در نگاه مخاطب گیرا و انرژی زا باشد تا درانتها بتوانید مطالب غنی و پر محتوا و جذاب برای مخاطبان وبلاگتان بنویسید.